CONCERT REVIEW

Er moest niet over koppen gelopen worden te Herent, maar vergeleken met andere evenementen die ik laatst bijwoonde, viel het nogal mee. Voor mij was het geen primeur. Ik heb beide groepen al aan het werk gezien op één van hun CD-presentaties. Voor mijn partner in crime was het de eerste keer dat hij Les General Jack zag en hij was prettig verrast. Hij vond het een vrij geschifte bedoening met een behoorlijke dosis humor als zéér belangrijk ingrediënt. En dat is het zeker, het is zelfs essentiëel bij deze band. En als je niet op dezelfde golflengte zit, kan dat licht problematisch zijn. Les General beluister je met al je zintuigen op scherp. In elke song ontdek je telkens iets nieuws. Een hint, een verwijzing, een stukje popgeschiedenis maar zonder pedagogiek. Een lappendeken van stijlen en expressievormen met veel humor aan mekaar gebreid. Lees er ook mijn CD-recensie op na, link links in de marge. Ze laten me soms ook wel eens parallellen gevoelen met die Amerikaanse tijds- en leeftijdsgenoten van hen, The Black Keys. Niet dezelfde muziek, toch niet altijd tenminste, maar een vergelijkbare aanpak, zeker wel. Songs als “My Show” waarmee zowel de CD als hun gig beginnen, zetten je meteen op het juiste been. En “Matonge Square” altijd onmiddellijk opgevolgd door “Hey Mama” zijn gewoonweg twee pareltjes. ‘Amongst others, d’ailleurs‘ om eens wat talen door mekaar te haspelen. Ze spelen niets dan eigen werk. Op één uitzondering na, “Human Condition” van Canned Heat en dan kan men nog maar moeilijk gewagen van een cover dan wel een heel eigen interpretatie. Toon Derison, Marc Bodart en Bart Ieven, respectievelijk drums, guitars en octave guitar/bass, vormen samen deze generale staf, en voorlopig kan geen enkele militaire putch hun heerschappij aan het wankelen brengen.

Jim Cofey die als tweede hun gewrocht komen deelachtig maken aan het ‘grote’ publiek, mogen er dan op het eerste gezicht een stuk serieuzer uit zien, dat is maar schijn. Hun hoofdzakelijk uit soul-jazz bestaande repertorium nodigt dringend ten dans, hoewel dat hier te lande wel enige voeten in de aarde heeft. Misschien daarom dat er hier maar mondjesmaat gedanst wordt. Als je hier en daar al een hoofdje ziet meeknikken op het ritme van de muziek, is dat zogenaamd vollenbak ambiance. Zo zijn wij Belgen, altijd zeer ingekeerd. We zouden al eens iemand kunnen storen door ons uitbundig gedrag. Maar goed, Jim Cofey (de naam van de band, geen persoonsnaam) doet in elk geval zijn best om hier wat aan te doen. Een band die nummers als “Kinky Reputation” kan spuien moet in alle lagen van de amusementswereld kunnen spelen. Zij hoeven zich niet te beperken tot het ‘blues-circuit’. De lucht in ‘De Wildeman’ is bezwangerd van de New Orleans-French Quarters tonen, Mardi Gras ambiance en vette funk à la Neville Brothers. Met Patrick Cuyvers aan de toetsen van zijn B3 en Roland-klavier is Dr John ook nooit ver uit de buurt. Igor Maseroli onderhoudt zijn saxopones en blaast er meesterlijk op, guitar wordt bespeeld door Rob Vanspouwen, bass is van Jan Ieven evenals het band leadership. Het ongeëvenaarde klop- en klapwerk is te wijten aan Gert Servaes, percussionist en Steve Wouters, drummer. Als je de CD nog niet hebt gekocht kan je jezelf laten overtuigen door de bespreking links van deze tekst. Voor u dus evengoed links. Deze Jim Cofey kan als band een fijn leven beschoren zijn, tenminste als wij, en daar bent u dus bij, hen daarbij een handje helpen door middel van airplay en optredens. Versier uw ‘bal van de burgemeester’ eens met een funky dansband in plaats van zo’n klote deejay. (Ik hoop dat 4to4 dit nu niet leest), het kan je feestje enkel ten goede komen.

Een aandachtig lezer heeft gemerkt dat in beide bands, de lage tonen van het geluidsspectrum worden verwekt door gelijknamige heerschappen, die vroeger reeds in andere illustere gezelschappen hun zegje hadden. De bassisten Jan en Bart Ieven. Ze zijn toevallig ook nog aan elkaar verwant. Ze noemen mekaar broer. En ook nog toevallig was er een zekere Frans Ieven aanwezig in de zaal, allezeleve bassist geweest bij outfits van diverse pluimage. En laat dat nu net de vader wezen van de twee eergenoemde Ieven’s. Wat een toevallen. Een levend bewijs dat uitdrukkingen en gezegden als ‘de appel valt niet ver van de boom’ niet uit de lucht zijn gegrepen. En vader Ieven zag dat het goed was, knikte instemmend, en keerde tevree huiswaarts. Het leven moet niet altijd kommer en kwel zijn, wat jij ?

Support your local band !!!!!!!!!!

witteMVS